آئین مستان

دارم دلی از امید و غم مالامال

در آتشم از ماتم هشت شوّال

اما به تو و ظهور تو دل بستم

بازآی که برپا شود این صحن امسال

***

با آمدنت اگر قیامت برپاست

تیغ تو بلای جان وهابی هاست

در مقدمت ای منتقم آل الله

این گنبدِ ریخته، به پا خواهد خاست

داره می باره آسمون

همراه صاحب زمون

گمونم کنار بقیع

روضه خون شده آقامون

***

شیعه دلش پر از غمه

رو گونه ش اشک ماتمه

برا غریبی بقیع

هرچی گریه کنی کمه

***

دل پر ه از غصه و آه

رفته مشهد کنار شاه

رفته بگریه با رضا

به حرم بی بارگاه

***

گنبد طلا  ایون طلا

امام رضا امام رضا

بگو بقیع بهشت ما

حرم نداری تو چرا ؟

***

نه گل و نه گلدسته ای

نه شمع و نه پروانه ای

وای از دل زهرای ما

بقیع شده ویرانه ای

***

همون هایی که تو کوچه

بستند راه مادرتون

یه روزی هم تو مدینه

ویرون کردن حرمتون

***

یه مادر تازه جوون

توکوچه شد قامت کمون

بچه هاش با گریه می گن

ای وای خدا مادرمون

***

بسته شده دست بابا

در شعله ور شده چرا ؟

مادر پشت در سوخته یا

افتاده زیر دست و پا

***

از نسل اونا این روزا

تو بحرین یا تو هرکجا

فقط به جرم عشقتون

می کشن محب شما

از صفای ضریح دم نزنید

حرفی از بیرق و علم نزنید

گریه های بلند ممنوع است

روضه كه هیچ، سینه هم نزنید

كربلا رفته ها! كنار بقیع

حرفی از صحن و از حرم نزنید

زائری خسته ام نگهبانان

به خدا زود می روم نزنید

زائری داد زد كه نامردان

تازیانه به مادرم نزنید

غربت ما بدون خاتمه است

مادر ما همیشه فاطمه است

كاش درهای صحن وا بشود

شوق در سینه ها به پا بشود

كاش با دست حضرت مهدی

این حرم نیز با صفا بشود

كاش با نغمۀ حسین حسین

این حرم مثل كربلا بشود

در كنار مزار ام بنین

طرحی از علقمه بنا بشود

پس بسازیم پنجره فولاد

هر قدر عقده هست وا بشود

چار تا گنبد طلایی رنگ

چار تا مشهد الرضا بشود

این بقیعی كه این چنین خاكی ست

رشك پروانه های افلاكی ست  

در هوایش ستاره می سوزد

سینه با هر نظاره می سوزد

هشت شوال آسمان لرزید

دید صحن و مناره می سوزد

بارگاه بقیع ویران شد

دل بی راه و چاره می سوزد

این حرم مثل چادر زهراست

كه در این جا دوباره می سوزد

این حرم مثل خیمه ی زینب

كه در اوج شراره می سوزد

سال ها بعد قدری آن سوتر

چند قرآن پاره می سوزد